www.ezwierzaczki.fora.pl

Monta

Czym jest FAIDS?

FAIDS (zespół niedoboru immunologicznego kotów) to jedna z najbardziej niebezpiecznych kocich chorób na całym świecie. Wywołuje ją retrowirus kociego niedoboru immunologicznego (FIV). Powoduje u kotów chorobę odpowiadającą AIDS u ludzi. Nie zabija zwierzęcia, jednak jego organizm staje się całkowicie bezbronny i nieodporny na wszelkiego rodzaju infekcje, zakażenia, bakterie itp. Wirus ten atakuje jedynie zwierzęta z rodziny kotowatych, nie jest niebezpieczny dla innych zwierząt i ludzi. Jest bardzo wrażliwy na działanie promieni słonecznych, niskiej i wysokiej temperatury, detergentów i powszechnie używanych środków dezynfekujących. Poza organizmem kota nie jest w stanie przeżyć kilku minut, dlatego też niemożliwe jest zakażenie się nim poprzez kontakt z rzeczami, które wcześniej miały styczność z zarażonym kotem (buty, koce, ubrania, itp.).

Źródła zakażenia

Do zakażenia może dojść jedynie drogą bezpośrednią, nie ma możliwości zarażenia się poprzez kontakt pośredni. Najbardziej niebezpiecznym źródłem zakażenia jest kocia ślina – wirus znajduje się w niej w 99%. Dlatego kilkukrotnie częściej chorują samce, które walczą ze sobą o terytorium lub pożywienie, a podczas walk dochodzi do pogryzień. Do zakażenia może dojść także podczas kopulacji zakażonego kocura z kotką lub drogą śródmaciczną czy przy porodzie (odgryzanie pępowiny). Wtedy wirus zostaje przenoszony z pokolenia na pokolenie.

Objawy choroby

Wirus początkowo atakuje białe krwinki, upośledza ich funkcje i znacznie obniża odporność organizmu. W ciągu 3-7 tygodniu następuje powiększenie węzłów chłonnych. Faza bezobjawowa może trwać nawet do 7 miesięcy, gdyż jest zależna od warunków środowiska życia kota, sposobu odżywiania i ogólnego stanu zdrowia.

Wyróżnia się trzy fazy choroby:
– faza ostra – trwa około 4-6 tygodni, u kota pojawiają się powiększone węzły chłonne, gorączka oraz złe samopoczucie. Dochodzi do wtórnych infekcji bakteryjnych, głównie układu pokarmowego oraz skóry. Występuje także spadek ilości białych krwinek.
– faza ukryta (latentna) – może trwać nawet kilkanaście lat, nie występują tu żadne objawy kliniczne. Ilość białych krwinek szybko powraca do normy, dlatego wykrycie tej fazy podczas jakichkolwiek badań jest niemożliwe. Jednak wirus powoli cały czas niszczy odporność organizmu kota, co w końcu prowadzi do fazy trzeciej.
– faza przewlekła (końcowa) – pojawia się u kotów w wieku 5-10 lat, doprowadza do zapalenia jamy ustnej i dziąseł, biegunki, przewlekłego zapalenia dróg oddechowych i moczowych oraz wyniszczenia organizmu. Zwierzę może mieć dreszcze, pojawia się ropne zapalenie spojówek i światłowstręt, ropne zapalenie uszu. Pojawiają się również objawy neurologiczne (np. padaczka, mimowolne drgania mięśni, zmiany w zachowaniu kota) oraz podwyższona wrażliwość na wszelkie zakażenia.

Diagnozowanie

FAIDS to choroba o przebiegu prawie niezauważalnym, pierwsze dwie fazy przebiegają bez pojawienia się większych objawów klinicznych. Badania krwi mogą nie wskazywać na obecność wirusa w organizmie, dlatego zalecane jest wykonywanie testów ELISA, które pozwolą zaobserwować, czy organizm kota produkuje specjalne przeciwciała do walki z wirusem.

Testy należy przeprowadzić w następujących przypadkach:
– adopcja dzikiego kota bez względu na jego wiek, przed przyniesieniem go do domu,
– jeśli istnieje ryzyko walki z innymi kotami (ucieczka z domu, wakacje na wsi, itp.),
– pojawienie się objawów FIV,
– jeśli test nie był nigdy wcześniej wykonywany.

Wyniki testu mogą być zarówno fałszywie dodatnie jak i ujemne, dlatego należy ponownie wykonać test po około 6-8 tygodniach. Test powinien być przeprowadzony u kociąt powyżej 6 miesiąca życia, gdyż wcześniej mogą jeszcze mieć przeciwciała otrzymane od matki. Również zwierzęta uprzednio zaszczepione na FIV mogą produkować przeciwciała, dlatego wynik może być fałszywy dodatnio.

Jak opiekować się chorym kotem?

Podczas gdy choroba została wykryta w drugiej fazie, leczenie zwierzęcia nie jest możliwe. Należy jednak chorym kotem odpowiednio się zaopiekować i odżywiać go.

Cechy odpowiedniej opieki:
– zminimalizowanie stresu – należy zapewnić zwierzęciu spokojne i ciche miejsce do odpoczynku, unikać stresujących go sytuacji, wszelkie zmiany w otoczeniu wprowadzać stopniowo,
– odpowiednia dieta – należy ją wprowadzać stopniowo, dając kotu czas przyzwyczaić się do zmian, powinna ona być dopasowana do objawów choroby i skonsultowana z lekarzem weterynarii,
– chronienie przed pchłami i innymi pasożytami – przenoszą one wiele chorób, na które kot może zachorować, gdyż jego organizm jest osłabiony i wyniszczony; do ochrony stosuje się różne preparaty – od obroży przeciwpchelnych, przez krople, po spraye i szampony,
– regularne kontrole weterynaryjne – minimum 2 razy w roku koty powinny być kontrolowane przez lekarza weterynarii (częstsze kontrole nie zaszkodzą), a w czasie wizyt dokładnie badane, odrobaczać chorego kota należy co 3 miesiące (specjalny program zalecony przez weterynarza),
– odpowiedni program szczepień – są one wykonywane identycznie jak u zdrowych kotów w takich samych odstępach czasu (dwukrotnie z odstępem 4 tygodni, kolejno za rok, potem co 3 lata),
– doglądanie stanu zdrowia kota w domu – to właśnie właściciele jako pierwsi mogą zauważyć różne zmiany u swojego zwierzęcia, dlatego zaleca się, by sami kontrolowali swoje koty, ich uszy, oczy, nos i pyszczki co tydzień.

LoveGR · Dołączył: 29 Mar 2008 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Sama to pisałaś?

Monta

Tym razem nie. Wszystkie choroby kopjuję, bo nie chcę czegoś przekręcić. Dlatego tylko choroby, bo tu liczy się każde słowo. Dlatego nie mogę tego przekręcać.

LoveGR · Dołączył: 29 Mar 2008 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Tak mi się właśnie zdawało. Ale zawsze można to swoimi słowami opisać, jak to Ty rozumiesz, a potem wkleić informację skopiowaną
Razz